Hep düşündüğüm inanmak istemedikçe, her daim bana kendisini bir şekilde hatırlatmayı başaran. Hissetmesem bile orada bir yerlerde olduğunu bildiğim belki de o sırada kendisini soluklanmaya bırakan ve derin bir uykuya çekilmiş acımasız gerçeği anımsıyorum yine şu sıralar. Zaman zaman her birimizin de anımsadığı gibi. Yalnızlık...

Bu yalnızlık kasıtım yanlış anlaşılmasın, sabah uyandığımızda olan evin içindeki veya sinemaya bizi tek başına bırakan, şimdi tek başına çay demlenmez hissi ile poşet çay açtıran o kimsesizlikten bahsetmiyorum. Çünkü bu bahsettiğim his öye bir maddesel kuvvettedir ki en kalabalık anda bile her tarafınızdan abluka altına sizi bir anda alabilme tesirindedir. Gerçeklerden kaçıyoruz veya olabildiğince hatırlamamaya çalıştığımız anlar içerisinde bulunuyoruz, sessizleşiyoruz veya. Ancak gerçek acımasızdır, saklandığımız yer su sızdırmaz değildir, en beklenmedik anda ise gerçek sızar içeri. O delikleri kapatmak ise artık çok geçtir. Bu bahsi geçen duygu bir kuşun uçuşunda, bir gün batımında veyahut bir kedinin bacaklarınızın arasından dokunarak geçişinde bile sizi yakalayabilir. Ve işte dostlarım o an hepimiz farkederiz ki bu kısıtlı süre var olacağımız yaşam denen boyut içerisinde aslında her birimiz tek başınayızdır. 

Belki bazılarımız bu hissi pek tatmaz ve hayatın karmaşası aile, iş, arkadaşlar veya hobileri arasında bunun farkındalığını öyle çok tatmazlar. Fakat bu hissi tatmıyor olmak insanı savunmasız ve bağımlı yapar. Bir gelip çattığında ve mecbur bırakıldığında bu duyguyu tanımıyor ve bilmiyor olmak insanı derin bir uçuruma sürükleyebilme kudretindedir.

İşte bu sebeptendir, her bu yalnızlık duygusunu anımsayışımda tüylerim ürperir ve kendimi epey güçlü hissederim dostlarım. İnsana güç veren ve zihninizde ki savunmanızı yaşatan aslında biraz da bu duygudur. Vakti geldiğini hissettiğimizde ne yapmamız gerektiğini biliriz ve kısa bir süreliğine ruhumuzu tecrit etmek gerekmektedir.