Carl G. Jung Kırmızı Kitap adlı eserinde şöyle diyor. "Sen ruhunda gereksinim duyduğun şeyin kölesisin." Belki her birimiz kendi adımıza bambaşka arzu ve tutkular peşinde hayata tutunmaya, tutulu kalmaya veya zaman zaman tırmanmaya çalışıyoruz. Avuç içlerimizin aşınmaya nasırlaşmaya izin verdiğince gayret göstermeye asılı olduğumuz noktada olabildiğince durabilmenin kaygısındayız. Bir şekilde yaşamın getirdiği uyumsuz veya bizimle senkronistik denge yakalayan engel ve ödülleri içerimizde hazımlayarak orada olabildiğince kalmanın derdine düşmüş olabiliriz. Pesimist realist yaklaşımla aslında eylemlerimiz için gerçekten onları istediğimizi söyleyebilir miyiz? Gerçekten de tam irade durumu söz konusu olabilir mi, veya tıpkı parmak izlerimiz gibi başkalaşan hayatlarımızda bir başkası için en doğurusu olan bir tercih aslında öteki bir kişi veya hiç var olmamış hayali bir anatomik canlı için de hakikatli midir? Hareket halinde olan ve gelişme yönelimi gösteren tüm maddeler, şartlar altında farklılaşırken aslında bizler bu farklılaşmanın getirdiği ve zaruri olarak bizlere sunulmuş olan tercihlerin birer kölesi değil miyiz?

Tüm tercihlerimiz belki hayatta kalmak için belki mutlu olmak için belki de biraz daha kaliteli bir yaşam sürebilmek adına verilme adına devinim halindeyken, bizler bu tercihleri öz irademiz ile gerçekleştirdiğimizi öne sürebilir miyiz? Akışın getirmiş olduğu ve geçen zamanın eskittiği başkalaşım halinde olan benliğiniz sizce de aslında özgür değil öyle değil mi...