Herhangi bir günün herhangi bir akşamı otururken herhangi bir ruh hali ile, bir yabancılaşma hissi ile karşılaştın. Kendini yabancı hissetmekten ziyade etrafındakiler; ailen, arkadaşların, sevgililerin hatta kendi odan bile, her şey yabancı geldi sana. Sanki hiç sana ait olmamış gibi.
 
Bunca zaman dedin. “Bunca zaman yaşadığım onca şey; hayatımdan geçip giden insanlar, hayatımda kalan insanlar. Hepsi benden birer parça alıp götürdüler ve hepsi beni ben yapan nadide parçalarımdı. Bu pişmanlık benim güçsüzlüğümün bir eseri midir? yoksa zavallı insanların benden beslenmesinin hazin bir sonu mudur?”
 
Ne kadar hüzünlü bir o kadar da umut dolu bir iç çözümlemeydi bu. Karanlığı ruhunun tüm aydınlığı ile aydınlatıp; kaybettiklerinle yüzleşip bir hüzün yaşadın ve gelecek günlerin için umut içinde oldun. Bunların hepsi birer uyanıştı.
 
Bir uyanış dedim çünkü insan hep kendini yabancı görür. Kendini yabancı hisseder. Bu yabancılaşma onu hayata karşı ötekileştirir ve bu ötekileştirme yalnızlığa sürükler insanı. Sonsuz bir kış uykusuna yatarsın ve kimse gelip uyandırmaz. Ellerinde çiçekler görürsün, o çiçekleri bırakırlar baş ucuna. Hiçbiri de gelip elinden tutmaz ama sen o çiçeklere gülümsersin, minnet edersin. Bu minnet duygusudur seni orda uyumaya devam ettiren. O minnet, senin bir hiçliğinin parçasıdır. Kendini unutursun, ruhunda saklanmış olan güneşi başkalarının gölgeleri ile kapatırsın.
 
Şanslı olanlar yalnızlığın getirdiği güç ile kendilerini dinlerler. Gözlerini iyice kapatırlar ve derinden gelen o sese, kendi seslerine kulak verirler. Hayatın insana tek armağanı yine kendisidir diğer şeylerin hepsi geçip gider. Güneş bile battığında öbür gün aynı güneş olarak çıkmaz karşımıza fakat insan yaşamının son raddesine kadar hep kendisi ile birliktedir. Ve seni değiştirebilecek tek unsur yine kendi ruhunun gücüdür.
 
Yabancı gibi hissettiğinde insan, dönüp kendinden neyi feda ettiğine bakmalı. Kendisinden koparıp attığı şeyleri tekrar yeşertmeli ve bu yabancılaşmaya kendi gücü ile barışarak son vermeli.