Atomlarımız Öldükten Sonra Nesnelere Geçer

Konuştuklarım da sustuklarım da aklımda değiller. Aldığım nefes burnuma bile yetmiyor. Anladım ki ben nefes almadan yaşıyorum yoksa işimiz nefese kaldıysa çoktan bitmişti her şey. Çoktan toprak beni istila etmeliydi. Nasıl yaşıyorum, anlamış değilim. Zamanında aşık olmuştum, sanırım o yaşatıyor beni. Vücudumda benden habersiz nefes alan yerler de var demek ki ölmeliydim yoksa. Bir ölüm de ben hediye etmeliydim insanlığa.

Bir taş kadar samimi olmak istiyorum artık. Kendimi size bırakacağım bir gün ey nesneler, gözümün değdiği her yere sineceğim. Özüne yerleşeceğim eşyanın. Atom olarak devam edeceğim yola. Belki bir gün bir rüzgar saçınızı düzeltir ve o rüzgarda... Rastgele vurup geçilen bir taş olurum belki yolda. İrademi size bırakırım. Öyle geçer hayatım. Şimdiden yolumu hazırlıyor ve ayağımla vurmuyorum onlara. Kıyametler kopsa bile kımıldamayacağım. Vurana elimi kaldırmayacağım. Vurdukça vurulacağım. Alıp yolun kenarına koyulacağım. Durun koymayın beni oraya, tekmelerin içine atın. Özümü orada buluyorum. Ama sizden bunu da istemeyeceğim. İsterseniz beni bir başkasına atın, bir insana dokunurum belki böylece. Attığınız insanla mutlaka bir bağım olacaktır önceki yaşamımda. Büyük ihtimal aklına ben geldiğim an ona doğru havalanacağım.

Yolda vurmaya kıyamadığınız bir taşa belki de ondan kıyamadınız ve elinizle onu kenara koydunuz. Hangi nesneye merhamet gösterirseniz atomlarınız ona geçecek ve öldükten sonra onda yaşayacaksınız. Onda yaşayan kaçıncı kişisiniz? Bir varlık içine kaç insanı alır ve yaşatır? Nasıl organ nakli varsa bu da bir atom naklidir. Hiç önemsemediğimiz bir taş belki de önceden yaşamış bir insanın atomunu taşımaktadır.

İşte birinci kısım parçacıklarını taşa bağışlamış bir insanın hikayesini anlatmaktadır.