Bir kan kaldı geriye,

Nefesler durdu,
Tozlar yerden kımıldayamadı dahi, 
Uçuşmaya bulamadı fırsat.
Duvarlar vuracak bir yumruk bekledi,
Bir çatlak bekledi, yıkılacak.
Bir bebek bekledi bir anne,

Kuşunu bekledi gökyüzü,
Eteklerinde uçacak,
Gökyüzünün kanadı olan kuşları.
Aşkını bekledi bir kalp,
Atmayı onunla hatırlayacak.
Varılacak bir yer bekledi yollar,
Kalp kendini dirilteni bekledi,
Yani bir başka kalbi.

Kuş uçtukça gökyüzü atar.
Gökyüzünün kalbidir kuşlar.

Bir deniz dalga bekliyordu bir gece,
O denize artık yıldızlar yansımıyordu,
O deniz ki karanlıkları namusuydu,
Her bir yanı olmuştu aydınlık artık,
Bu yüzden iki ışıktan biri çekip gitmişti,
Hem deniz hem yıldız aynı anda parlar mıydı?
Birisi bırakmalıydı kendini.
Birisi kararmalıydı,
Kararmalıydı ama sönmemeliydi,
Parlamak istiyorsa eğer.

Geri gelecek mi yine kuşlar?
Otlar ve taşlar konuşacaklar mı yeniden kendini ezen ve iten bir ayağın sahibiyle?
Bir kalp atacak mı,
Bir başka kalbi gördüğünde?
Bir kez daha mı vuracak avcı,
Bir kez daha ölecek mi?
Henüz sevemeden bir av kendini bile.

Avcıyı da bir başka avcı vurur.
Kuşların uçmadığı yerde tozlar uçuşur.

Duvar çatlamadan da yıkılır.

Kalp atmadan,

Ancak kendini sever.

 

Resimler

Kapak: Andres Serrano

1. Piero della Frencesca, The Brera Madonna, 1472.

2. Melchior d'Hondecoeter

3. 1300'de St. Andrew Günü'nde görülen kuyruklu yıldız. (The Book of Miracles)

4. Goya

(Celine Symbiosis)