Bağlama ve gitar; düşünüldüğünde birbirine en uzak olan iki enstrüman olarak görülebilir. İki enstrüman arasındaki farklılık çalan kişilerin yetiştikleri sosyo-kültürel tabakadan tutun da enstrümanlarda kullanılan ağacın cinsine kadar her noktada gözlemlenebilir. Teknik anlamda ise gitar ve bağlama arasındaki en büyük farklar klavye düzenine ve tel gerilimine (tension) dayanır. Şöyle ki; gitarın klavye düzeni batı müziğinin tüm seslerini (yani her oktavdaki 12 sesi) verebilecek şekilde tasarlanmışken bağlamanın klavye düzeni yalnızca bu sesleri değil, batı müziğinde kullanılmayan ancak doğuya has makamlarda duyulan komaları (arıza sesleri) da verebilecek şekilde tasarlanır. Tel gerilimi konsunda ise gitar tellerinin (akustik ve elektrik gitarlar) gerilimi bağlama tellerine kıyasla çok daha fazladır. Bu gerilim sapa o kadar fazla yük bindirir ki gitar üreticileri bu yükü karşılayabilmek ve gitarın sap ayarını tel gerilimine rağmen manipüle edebilmek için "truss rod" adı verilen ve gitar sapının içinden geçen ayarlanabilir çelik çubuklar kullanırlar. 

Peki bu farklılıklar nedeniyle iki enstrümanın birbirinden çok uzak ve çok alakasız olması mı gerekir? 

Ömür Kılıçaslan'ın önce zihninde sonra da elinde can bulan çağlamanın hikayesi bu soruyla başladı. Gitar eğitimi ile yetişen ama sonra bağlamaya da gönül veren Ömür, saykodelik müzikte koma sesleri gitar soundu ile elde etmenin bir yolunu aradı ve çağlama fikri ortaya çıktı. Truss rod benzeri bir çubuk ile sap güçlendirildi böylece çok gergin olan elektro gitar telleri kullanılabildi. Klavye düzeni ise bağlamadaki gibi koma sesleri verebilecek şekilde tasarlandı. Sonuçta bugün dünyanın en nevi şahsına münhasır enstrümanlarından biri olan çağlama ortaya çıktı. Bıraktığı şarkılar ve bu harika enstrüman onun mirası olarak biz müzikseverlere kaldı. Huzur içinde uyuması temennimizle...