Bünyamin Özgültekin ile ben

Bünyamin Özgültekin ile tanıştığım an, söylemleri, bakışları ve o bakışların ardındaki derin düşünceleriyle ,hitap şekli beni kendine hayran bırakmıştı. Bu hayranlık uzun zaman içimde var olmamıştı. Yaşadığım konumda umudumu bir hayli yitirmiştim. Fakat bu cümleleri dahi ağlamaklı yazarken heralde bana öyle ya da böyle bi şekilde dokunan kimseyi kaybetmek istemediğimin kanıtı olsa gerek.

Ben Bünyamin özgültekinin lisans öğrencisi olmadım. Yüksek lisans öğrencisi olmadım fakat Bünyamin hocanın hayat öğrencisi olduğumu biliyorum tabi ki bunun içinde akademi anlamında da çok şey öğreneceğimi de biliyorum. Ona ilk defa ben akademisyen olmak istiyorum dediğimde ne hissettiği benim için büyük önem taşıyordu çünkü benden akademisyen olur mu ? sorusu sorulmalı ve eleştirel yaklaşılmalı. Ben Bünyamin Özgültekin ile olan bağıma bir meslektaş olarak bakmaktayım.

19 Aralık 50+1 sergisine büyük bi heyecanla güneydoğu'nun adıyaman şehrinden gelip, orada geçireceğim 2 saat bile olsa bunu kendime bir fırsat bilmiştim. Daha öncesinde Bünyamin hoca ile iletişimi koparmamış benden sıkılmasını istemediğim için çok fazla arama yapmazdım. dediklerini uyguluyor kendime yollar türetiyor, dikiz aynasını önümden kaldırmıyor ve okumalar yapıyor, olması gerekeni uygulayıp daha sonra kuralları ortadan kaldırıyordum. Bilim ve Sanatta Merak ettiklerimde derinleşiyordum. Sergi mekanına vardığımda hayat hikayesini ayrıntılı bildiğim Bünyamin Özgültekinin girişin solunda asılı pankartlardan tekrarsan detaylıca okudum. Ve kendisininin Robert Rouschenberg ile fotoğrafını görünce kendisine ilgim daha da artmıştı.

Tabi tek tek aldığım notlardan yola çıkacak olursak ben Bünyamin hocamın Joseph Beuys'un yanında olduğu kadar ben Bünyamin hocama yakın olamadım, Bünyamin hocamın Beuys' a hisettiklerini ben Bünyamin hocama karşı hissetmeye başlamıştım. Sergi salonunda kürsüde konuşma sırasında onu incelerken onun yerinde yıllar sonra kendimi gördüğümü hatırlıyorum bir yıldız gibi parlayan aynı zamanda güzel bir çocukluğu olan, şimdide karizmasından boyundan posundan geçilmeyen biri idi. Tam olarak Sergi’nin gözdesi idi. Sergi salonun ortasında herkes onunla konuşmak, sohbet etmek istiyor fotoğraf çektirmek istiyor. ben ise ona uzaktan sadece bakıyor her hareketini inceliyor, insanların arasından gözlerimi kısarak ona bakmaya çalışıyordum. çünkü biliyordum ki o an gördüklerim benim için çok kıymetli ve bir tarih yaşanıyordu bi dev tam da karşımdaydı büyük bir heyecanla. Her zaman canlı görmeyi istediğim zeka parıltılarını hisetttiğim eserleri ile karşı karşıyaydım ve kendisi tam olarak 2 metre uzağımdaydı. Sadece 2 metre.

Anladım ki tıpkı ludwing witheinstein ‘ın hocası Bertrand Russell’ e duyduğu hayranlığı, Nietzsche'nin Schopenhauer'e duyduğu hayranlığı bende Bünyamin Özgültekine duyuyordum.

Sergi de ara ara benimle konuşuyor, misafirleri ile ilgileniyordu. Bünyamin Özgültekin'in fikirleri, önümüzde bir adım önde giden, bizlere fener tutan bir kişiliği vardır.

Tüm. Bunların yanında sahiplenici emin olduğu şeyde insanın arkasında duran ve hafif bir itekleme hareketi ile hadi bunu yap bakalım diyerek teşviki anlamında da destekleyici bir tavıra sahipti. 50 yıllık sanat birikimini ve öğrendiklerini hiç gocunmadan bilgide cimrilik etmeyerek tek düzeliği ve sıradınlığı kabuk etmeyerek kendi tabiri ile sıra üstü bir yapı ile aktarmaya devam ediyordu. O isterdi sanat hep olsun üretim hep olsun akıl ile var olsun sadece Türk sanatı değil dünya sanat tarihinde sanatçı ve akademisyen olarak yerleşen Bünyamin Özgültekine duyduğum Kıvanç ve bunun haricinde duygusallığımın getirmiş olduğu, bir yıldızı kaybetme korksunu umarım affeder. yoğun duygular ile yazılan, akan bir yaş içinde af diliyorum. Bu insanları yitirmemeli yaşatmalı.

geç tanıdım pir tanıdım.