Edebiyatın en anlaşılmaz köşesinde duran şiir, sağıtılmış duyguların kelimelerle ifade edilme biçimidir. Bu sebeple çok ilgi görmedi ve bundan sonra daha görmez. Çünkü gerçek şiir kendilik halinin sonuçlarından biridir. Oysa topluluklar içinde yaşayan insanlar genelde kendilik haline ulaşmadan hayatlarının sonuna ererler. Bazılarının yalnızlıktan ödleri kopar. Oysa şiir yalnızlıkta demlenir ve kendilik halinde dışa vurur.

Toplumsal bir varlık olan insanlar, kimlik, kişilik ve kendilik halini yaşayanlar diye üç sınıfa ayrılır.

Kimlik, bir insan kabul görmek için dahil olduğu sosyal ortamdır. Futbol kulübü taraftarlığı günümüz dünyasının en renksiz, kokusuz, kolay ve en çabuk kabul gören bayağı şekli olarak öne çıkıyor. Sivil toplum kuruluşları, cemaatler, iş insanları dernekleri bunların işlevleri ve amaçları farklı olsa bile bireylerin kimlik ihtiyacını karşıladığı için her zaman yeteri kadar taraftar toplarlar.

Kimlikten sonra kişilik geliyor. Kimlik bunalımın farkına varan kişi içine girdiği kalıbı kırmaya başlar. Eğer biraz emek verip sorgulamaya devam ederse kimlikten sıyrılıp kişilikte bulur kendini. Kişiliğin karakteri genelde olaylara eleştirel yaklaşıp üzgün bir duruş sergilemektir.

Kendilik hali ise çok büyük ızdırapları içinde barındıran bir insanın olgunlaşırken ulaşabileceği en yüksek payedir. Kendilik halindeki kişi varoluşsal sancılar çekerken yalnızlaşır. İşte bu yalnızlığa çok az sayıda, özel olmakla beraber zavallı kişi ulaşır.

Özeldirler çünkü acı ve ızdırap dolu o yolculuk bir kapasite meselesidir. Zavallıdırlar çünkü çok büyük acılar sonucunda ortaya koydukları değerlere, üretimlerine bile ihtiyaçları kalmaz.

İşte böyle şairler kendisini göstermeye çalışmaz. Kendilik halinin yalnızlıkta yaşandığını ve kalabalıkların onları kendilerinden uzaklaştırdığını yaşayarak öğrenmişlerdir.

Günümüz dünyasında şiire yaklaşım, onu daha popüler yapma girişimleri, şiire klip çekmeye kadar vardı. Oysa ki bu şiirin doğasına ve şairin kendilik haline aykırıdır.

Bir toplumun geneli kimlik ağına takılır. Kimlikten geçenlerin çok büyük bir kısmı ise kişilikte kalır. Her şeye göğüs gerip büyük bedel ödeyen çok az sayıda kişi kendilik haline ulaşır.

Bu sosyolojik gerçeklik içinde şiiri popüler yapmak, şiirin ve şairin daha görünür olmasını istemek bir ütopyadan ileriye gitmez. Bu yönde çabalar da sonuçsuz kalmaya mahkumdur.

Şiir toplumun geneli tarafından kabul görüyorsa o şiir olmaktan çıkmıştır. Çünkü toplumun geneli duygularıyla hareket eder. Şiir ise akılla birlikte duygulara hitap eder. Şiiri anlamak entelektüel birikim gerektirir. Bu sebeple şiir hiçbir zaman büyük kitleler tarafından anlaşılmaz.

Sonuç olarak gerçek anlamda şair çok azdır. Şiirden anlayan da yaklaşık oranda azdır. Ve de şiir hiçbir zaman popüler olmayacaktır.