Oscar’lar tüm hızıyla yaklaşırken ve kulaklarımız The Shape of Water’in gürültülü teatrelliğinde boğulurken sessiz ve derinden ilerleyen bir başyapıttan söz etmenin tam sırası: Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Akademi’nin bu yıl Guillermo del Toro’yu kutsamak konusunda kararı gün geçtikçe belirginleşse de yılın en iyi filmi olanca netliğiyle ortada. Peki neden en iyi? Cevabı, size muhteşem beş sebep sunduğumuz minik yolculuğumuzda.

1) Sade ve vurucu bir senaryonun vücut bulmuş hali olduğu için

Three Billboard Outside Ebbing, Missouri sadelikten damıttığı güzelliğiyle öne çıkıyor. Bazı rakipleri gibi Akademi’nin gözünü boyamaya çalıştığını bastıra bastıra belli etmeyen kendi halinde senaryosuyla, iyi bir film izlemenin mutluluğunu yaşatıyor sinemaseverlere. Bir yerlerde birilerinin gerçek yaşamlarına dokunmanıza izin veriyor. Ete ve kemiğe bürünüyor. Ve daha fazlasına. Didaktikleşmeden dersini veriyor, mesaj kaygısı gütmeden kalbinize dokunuyor. İnsan doğasına dair nefis bir belgesel gibi orada öylece akıp gidiyor.

2) Melodram olmadan ağlattığı, zorlamadan güldürdüğü için

Filmin başlangıç noktası ve konusundan nasıl böyle bir yere gelebildiğinizi hayretle izliyorsunuz film boyu. Vahşice işlenmiş bir ölümden yola çıkan senaryo, bu konunun suyunu çıkarmadan veya dehşet verici ayrıntılarla gereksiz zorlamalara girişmeden, olayın sonrasına ve hissedilenlere odaklanıyor. Film bir yandan yaşananları anlatışıyla dramın en sert tonunda ilerlerken bir yandan da asla ve asla sırıtmayan kara komedisiyle seyircisine kararında bir duygu fırtınası yaşatmaya başarıyor.

3) Senenin en iyi oyunculuklarına şahit olmak için

Moonrise Kingdom ve Fargo’dan tanıdığımız Frances McDormand, kızı katledilen anne Mildred rolünde kelimenin tam anlamıyla devleşirken onu ayakta alkışlamak işten bile değil. Yaratılan karakter hâlihazırda alabildiğine sağlam bir temelin üzerindeyken McDormand'ın oyunculuk marifetleriyle kattığı can suyu ortaya ikonik bir film karakteri çıkarıyor. McDormand'ın yanında iki muhteşem erkek oyuncu da var: Woody Harrelson ve Sam Rockwell. Harrelson, naif polis-aile babası rolünde parlarken; Rockwell karakterini derinleştirmede boyut algılarını yıkıyor adeta.

4) Sinematografinin minimalizminde kaybolmak için

Three Bilboards Outside Ebbing, Missouri kendisine ismini veren üç billboard’un panoramik seyirlerini bir kenara bırakırsak tamamen oyuncu odaklı çekimleriyle dikkat çekiyor. Anlatmak istediklerini her şeyin önünde tutarken, sinematografisini gösterişten uzağa konumlandırıyor. Ama küçülürken de büyüyor, minimalizmin neden estetiğin en güzel formlarından biri olduğunu bir kez daha kanıtlıyor. Atmosferiyle seyirciyi hem olayın yanı başında hem de çok uzağındaymış gibi hissettiriyor. Filmden çıktığınızda aklınızda çerçeveletip asmak istediğiniz muhteşem sekanslar kalıyor.

5) Müzikleriyle yürek telinizi titrettiği için

Carol’ı izleyenlere tanıdık gelecek bir isme – Carter Burwell’e- emanet edilmiş orijinal müzikler filmin sırtığını dayadığı “muhteşem sadelik” hissine fazlasıyla katkıda bulunuyor. Western tınılarıyla yer yer süslenmiş müzikler, sahneleri aklınıza kazımakta oldukça başarılı. Bir de Burwell’in müziklerinin yanında Amy Annelle’den dinlediğimiz Buckskin Stallion Blues şarkısı var ki uzun süre buruk melodisiyle aklınıza çakılıp kalacak. İngiliz Oda Orkestrası’nın eşliğinde Renée Fleming’in muhteşem sesinden dinlediğimiz Last Rose of Summer aryası için ise yorum yapmaya gerek bile yok. Son tahlilde - Akademi aksini söyleyecek olsa dahi - Three Bilboard Outside Ebbing, Missouri 'nin yılın en iyi filmi ünvanını hak eden "gerçek" isim olduğu bütün berraklığıyla ortada. Ne de olsa sadelik ve gerçeklik her zaman kazanır. Belki bugünün taçlandırmasıyla değil ama yarının kutsamasıyla: Zamana yenik düşmeyecek bir başyapıta dönüşürek.