Can Evrenol, hiç şüphesiz son yıllarda Türkiye sinemasındaki en heyecan verici yönetmenlerden birine dönüştü. Korku türünde çektiği kısa filmleriyle pek çok festivalde boy gösteren ve övgüleri toplayan sinemacı, aynı adlı kısa filminden uyarladığı ilk uzun metrajlı filmi Baskın’la (2015), ismini daha geniş kitlelere duyurmayı başarmıştı. Evrenol, geçen iki yılın ardından yine benzer bir konuyu ele aldığı Housewife (2017) filmiyle de tarzını korumuştu. Gözünü budaktan sakınmayan, şiddet kullanımı konusundaki tavizsiz tarzıyla, ülkemizden ziyade yurt dışından takdir görmeye devam etmişti. Bu yazıda yönetmenin nispeten farklı sularda yüzdüğü Peri: Ağzı Olmayan Kız filmini ele alacağım. Cem Özduru'nun Perihan adlı çizgi romanından esinlenen yapımın senaryosunda Evrenol’la beraber Kutay Ucun’un da imzası bulunuyor. Oyuncu kadrosunda ise Denizhan Akbaba, Elif Sevinç, Özgür Civelek, Kaan Alp Dayı, Sermet Yeşil ve Mehmet Yılmaz Ak gibi isimler yer alıyor. Perihan, yıllar önce büyük bir santralde yaşanan patlama yüzünden ağzı olmadan dünyaya gelmiştir. Genç kız, aralarında amcasının da bulunduğu kötü adamlardan korunmak için babasıyla beraber ıssız bir yerde, derme çatma bir sığınakta yaşamaktadır. Bir gün babasını kaybettiğinde kendi başına hayatta kalmak zorunda kalacaktır ve çıktığı zorlu yolculukta karşılaştığı iyi ve kötü karakterler onu yalnız bırakmaz. Öncelikle filmin ülkemiz sinemasındaki en popüler örnekleri Ömercik ve Ayşecik gibi Yeşilçam melodramları olan çocuk filmi türünün belki de en yetkin örneği olduğunu söylemek gerekiyor. Evrenol, korku sinemasında da ister istemez benzer bir misyon üstlenmiştir. Hemen hemen benzer durumda olan ve çoğunlukla dini ögeleri kullanarak aniden patlayan ses ve görüntülerle seyircileri korkutmayı hedefleyen kalitesiz yapımların hakimiyetinde ilerleyen korku türünde bir şeyler denemeye cesaret etmişti. Gittikçe ucuzlaşan popüler filmlerle baltalanan Türkiye sinemasının sektörleşmesi için böyle özenli tür filmlerinin üretilmesi gerektiği muhakkak. Evrenol, Peri: Ağzı Olmayan Kız’da da ara sıra hayli zayıf örnekleri çıksa da ülkemiz sinemasında pek bulaşılmayan çocuk filmini diriltmeyi amaçlamış gibi gözüküyor. İlk sahnelerden itibaren yönetmenin alıştığımız teknik becerisine tanık oluyoruz. Belli ki eldeki sınırlı imkânlarla inşa edilen ormanın fon oluşturduğu post apokaliptik dünya takdire şayan. Sanat ve görüntü yönetiminin ve kullanılan filtrelerin de katkısıyla pek çok mekânda geçen yapım, sinematografik açıdan doyurucu bir hâl almış. Filmde minimum düzeyde ve yerinde kullanılan ufak görsel efektler de göz tırmalamıyor. Maddi sebeplerle göz boyayan görsel efektlerden mahrum kalınması, filme daha stilize ve yetişkin bir hava vermiş. Hikâye boyunca karakterlerin ağızlarından boşalan küfürler, ölçüsünde kullanılan şiddet ve sterillikten eser olmayan kirli paslı ortam da bu havayı destekliyor. Fakat bu noktada filmin hedef kitlesi konusunda ufak bir karmaşa yaşanıldığı söylenebilir. Yapıma olgunluk katan ve türün alışıldık çizgisinin dışına çıkan özellikleri, aynı zamanda Peri’yi çocuklar için uygun bir eser olmaktan çıkarıyor. Yapımı çocuk filmi klasmanından çıkarıp Hunger Games gibi genç yetişkinlere yönelik filmlerin yanına konumlandırırsak da filmin merkezine yerleşen çocukların naif dostluğu ve aralarında geçen diyalogların basit saflığı bunu engelliyor. Peri’yi canlandıran Elif Sevinç, Sermet Yeşil, Mehmet Yılmaz Ak ve Özay Fecht başarılı performanslar sunarken diğer oyunculuklarda  sıkıntılar göze çarpıyor. Can Evrenol’un post apokaliptik çocuk filmi Peri: Ağzı Olmayan Kız’ı, kimi zayıflıklarına rağmen türün ülkemizdeki en iyi örneği olarak izlenmeyi şüphesiz hak ediyor.