2010 yılında "AppleGirl" lakabı altında Youtube'a koyduğu, sadece Iphone uygulamalarını kullanarak ortaya çıkardığı "Poker Face" ve "Irresponsible" coverlarıyla hayran kitlesini oluşturmuş Japonya'da yaşayan Koreli bir sanatçı Yeohee Kim.
Kazanmış olduğu büyük ilgi ona K-pop endüstrisinde bir kariyer edinme fırsatı vermiş olmasına karşın kendisi, sanatçılarına yaratıcı olmaları için fırsat tanımamasıyla ünlü olan bu güdümlü endüstride bir yer sahibi olmanın onu kötü etkilediğine ve başka insanların ona karşı olan beklenti ve arzularına karşılık vermeye çalışmaktan hoşlanmadığında karar kılıp kariyerini daha da ilerlemeden sonlandırmaya karar vermişti.
Daha sonrasında ise Tokyo'ya yeniden yerleşip machìna adını alarak bireyselleşmenin sağladığı özgürlüğün tadını tekrar çıkarmaya başlayan sanatçı, yavaş yavaş, ilk yıllarında müziğine daha canlı ve ritmik tonlar sağlayan seslerden sıyrılıp, dinleyenlerde yeni keşfedilmiş bir rahatsızlık hissi uyandıran elektronik bir palete geçmişti. Youtube'a garip içerikli videolar yüklemekten çeşitli setlerde doğaçlama performanslar sergilemeye ve deneysel yapımcı Foodman'in yanında yer almaya kadar kat ettiği yolun ne kadar büyük olduğunu görebiliyoruz. archipelago, şu ana kadar ortaya çıkardığı en olgun ve ayırt edilmesi kolay yapım. Yeohee Kim, bu albümde pop günlerinin yerini modüler sentezleyicileri temel alan ve hiçbir yöne gitmekten korkmayan deneysel şarkılara bırakıyor.
https://youtu.be/H5SVR3w9wHI
machìna'nın yayınladığı eski parçaları, her ne kadar elektronik elementler köşelerinde geziniyor olsa da pop kimliğini koruyordu. Yeni analog odağı ise, zıtlık sağlayacak bir açıdan, archipelago'yu tanımlamamıza yardımcı oluyor. Açılış parçası olan "moog, monk, modules" albümün atmosferini, çarpıtılmış elektronik seslerinin uhrevi vokaller ile sabitlenmiş bir ritim etrafında eğrilmesini kullanarak dinleyicileri ile tanıştırıyor. Sonuç olarak, benzer elementler albümde büyük ölçüde ağır basarken, dinlemeye devam ettikçe içinizde oluşan huzursuzluğun kademeli bir şekilde arttığını hissetseniz bile sizi kendi içine çekmeye devam eden bir albüm haline gelmiş oluyor archipelago adeta.
Bir kimlik arayışı hikayesine, dinleyicilerini de ortak eden bir başyapıt.
Daha sonrasında ise Tokyo'ya yeniden yerleşip machìna adını alarak bireyselleşmenin sağladığı özgürlüğün tadını tekrar çıkarmaya başlayan sanatçı, yavaş yavaş, ilk yıllarında müziğine daha canlı ve ritmik tonlar sağlayan seslerden sıyrılıp, dinleyenlerde yeni keşfedilmiş bir rahatsızlık hissi uyandıran elektronik bir palete geçmişti. Youtube'a garip içerikli videolar yüklemekten çeşitli setlerde doğaçlama performanslar sergilemeye ve deneysel yapımcı Foodman'in yanında yer almaya kadar kat ettiği yolun ne kadar büyük olduğunu görebiliyoruz. archipelago, şu ana kadar ortaya çıkardığı en olgun ve ayırt edilmesi kolay yapım. Yeohee Kim, bu albümde pop günlerinin yerini modüler sentezleyicileri temel alan ve hiçbir yöne gitmekten korkmayan deneysel şarkılara bırakıyor.
https://youtu.be/H5SVR3w9wHI
machìna'nın yayınladığı eski parçaları, her ne kadar elektronik elementler köşelerinde geziniyor olsa da pop kimliğini koruyordu. Yeni analog odağı ise, zıtlık sağlayacak bir açıdan, archipelago'yu tanımlamamıza yardımcı oluyor. Açılış parçası olan "moog, monk, modules" albümün atmosferini, çarpıtılmış elektronik seslerinin uhrevi vokaller ile sabitlenmiş bir ritim etrafında eğrilmesini kullanarak dinleyicileri ile tanıştırıyor. Sonuç olarak, benzer elementler albümde büyük ölçüde ağır basarken, dinlemeye devam ettikçe içinizde oluşan huzursuzluğun kademeli bir şekilde arttığını hissetseniz bile sizi kendi içine çekmeye devam eden bir albüm haline gelmiş oluyor archipelago adeta.
Bir kimlik arayışı hikayesine, dinleyicilerini de ortak eden bir başyapıt.
Yorum Bırakın