İstanbul'da gezilecek yerlerin başında gelen Yerebatan Sarnıcı, birden fazla ulusun kültürüne şahitlik ettiği gibi, yapısı ve mistik atmosferi ile turistlerin vazgeçilmez ziyaret mekanlarından birisi haline gelmiştir.
Sütunların bazıları Sarkık Dal, Tavus Kuşu ve Gözyaşı motifleri ile süslenmiştir. Ayrıca sütunlardan birtanesinde dilek dileyebileceğiniz bir delik bulunmaktadır.
Sarnıç, 16. yüzyıl başlarına kadar batılılar tarafından fark edilmemiş, 1544-1550 yıllarında Osmanlı'ya gelen Hollandalı gezgin P. Gyllius tarafından tekrardan keşfedilerek Batı'ya tanıtılmıştır.
Dini inançlar gereğince durgun su yerine akar su tercih eden Osmanlılar, bir süre sonra Yerebatan Sarnıcı'nı kullanmayı bırakıp, kendi su tesisatını kurmuşlardır. Sarnıcı ise Topkapı Sarayı bahçelerini sulamak amacıyla kullanmışlardır.
Sarnıcın içerisinde bir adet yılan başlı Medusa bulunmaktadır. Medusa, Yunan minotolojisine göre göz göze geldiği anda karşısındakini taşa çeviren yılan başlı bir yeraltı canavarıdır. Bir inanca göre Yunanlılar, Medusa'yı tapınakları koruyan bir güç olarak kullanmaktadır, bu nedenle özel yapıların ve büyük mekanların korunması amacıyla inşa edilmektedir. Yerebatan Sarnıcı'ndaki Medusa'nın ise nerede ve nasıl yapıldığı maalesef bilinmemektedir.
Yerebatan Sarnıcı, dönem dönem restorasyondan süreci yaşamış, ilk restorasyonunu 3. Ahmet zamanında geçirmiş, 2. onarımını ise 2. Abdülhamid zamanında tamamlamıştır. 1987 yılında ise insanların günümüzde kullandıkları, sarnıcın içerisine inen merdivenleri yapılmıştır ve bu sayede turistlere açılmıştır.
Peki Yerebatan Sarnıcı'nın hikayesi nedir?
Bizans İmparatoru I. Justiniaus tarafından 527-565 yılları arasında inşa ettirilen sarnıç, şehrin su ihtiyacını karşılamak amacıyla yapılmıştır. Söylentilere göre vakti zamanında yerinde Bazilika bulunduğundan, aynı zamanda Bazilika Sarayı olarak tanınsa da halk arasında suyun içerisinden yükselen sütunlara sahip olduğu için Yerebatan Sarnıcı olarak bilinir. Sarnıcın uzunluğu 140 metre genişliği ise 70 metre olup dev bir dikdörtgeni andırmaktadır. Sarnıcın içerisinde her biri 9 metre uzunluğunda olan toplamda 336 sütun bulunmaktadır. Bu sütunlar 12 sıra şeklinde dizilmiştir ve her sırada 28 adet bulunmaktadır. Sarnıcın tuğladan örülmüş duvarları ve Horasan harcı kullanılarak sıvanmış yapısı ile su geçirmez hale getirilmiştir. Yerebatan Sarnıcı toplamda 100.000 ton su haznesine sahiptir.
Sütunların bazıları Sarkık Dal, Tavus Kuşu ve Gözyaşı motifleri ile süslenmiştir. Ayrıca sütunlardan birtanesinde dilek dileyebileceğiniz bir delik bulunmaktadır.
Sarnıç, 16. yüzyıl başlarına kadar batılılar tarafından fark edilmemiş, 1544-1550 yıllarında Osmanlı'ya gelen Hollandalı gezgin P. Gyllius tarafından tekrardan keşfedilerek Batı'ya tanıtılmıştır.
Dini inançlar gereğince durgun su yerine akar su tercih eden Osmanlılar, bir süre sonra Yerebatan Sarnıcı'nı kullanmayı bırakıp, kendi su tesisatını kurmuşlardır. Sarnıcı ise Topkapı Sarayı bahçelerini sulamak amacıyla kullanmışlardır.
Sarnıcın içerisinde bir adet yılan başlı Medusa bulunmaktadır. Medusa, Yunan minotolojisine göre göz göze geldiği anda karşısındakini taşa çeviren yılan başlı bir yeraltı canavarıdır. Bir inanca göre Yunanlılar, Medusa'yı tapınakları koruyan bir güç olarak kullanmaktadır, bu nedenle özel yapıların ve büyük mekanların korunması amacıyla inşa edilmektedir. Yerebatan Sarnıcı'ndaki Medusa'nın ise nerede ve nasıl yapıldığı maalesef bilinmemektedir.
Yerebatan Sarnıcı, dönem dönem restorasyondan süreci yaşamış, ilk restorasyonunu 3. Ahmet zamanında geçirmiş, 2. onarımını ise 2. Abdülhamid zamanında tamamlamıştır. 1987 yılında ise insanların günümüzde kullandıkları, sarnıcın içerisine inen merdivenleri yapılmıştır ve bu sayede turistlere açılmıştır.
Yorum Bırakın