İsveçli yönetmen Hannes Holm'a "En İyi Avrupa Komedisi Dalında Avrupa Film Ödülü"nü kazandıran 2015 yapımı A Man Called Ove (Ove Adında Bir Adam / Hayata Rövaşata Çeken Adam), özellikle Nordik sinemayı sevenler için kaçırılmaması gereken güzellikte bir film. Fredrick Backman'ın aynı isimli kitabından uyarlanan The Man Called Ove, hayatında sevdiği herkesi ve her şeyi bir bir kaybetmenin acısıyla intiharın eşiğine gelen yaşlı Ove'nin, geçmişten günümüze uzanan hikayesini anlatıyor. Peki, nasıl biri bu Ove? Ove (Rolf Lassgård), dışarıdan tam anlamıyla bizim emekli albay diye tabir ettiğimiz bir karakter; yaşadığı sitenin apartman yöneticiliğini yapan, kurallara, düzene son derece önem veren, günlük rutinlere sahip, yeni jenerasyonun çoğu davranışından şikayetçi ve çevresinde genel olarak huysuz izlenimi yaratan bir adam. En yakın arkadaşıyla, sadece kullandığı araba markası yüzünden arasını açacak kadar da prensiplerine bağlı. Ancak, zamanla onun bu aksi görüntüsünün altında, her zaman dürüst ve en az kendisi kadar kocaman, altın bir kalbi olduğunu görmek hiç de zor değil. Çocuk yaşta annesini kaybederek babasıyla yaşamış ve onun izinde oldukça küçük, kırsal bir yerde yetişmiş olan Ove, hayatının en büyük dönüm noktasını, belki de büyük aşkı, eşi Sonja (Ida Engvoll) ile tanışarak yaşar. Öğretmen olmasının yanı sıra, kendisini yetiştirmeyi çok iyi bilen Sonja; tüm bilgisi, girişkenliği ve cesaretiyle sanki sihirli bir değnekle Ove'nin hayatına dokunarak onun şu an olduğu insana dönüşmesini sağlar. Öyle ki Ove, yol arkadaşını kaybettikten sonra artık yaşamanın bir anlamı olmayacağını düşünür ve Sonja'sına kavuşabilmek için intihara karar verir. Ta ki hayat ona, kendisi için bir başka dönüm noktası olan yeni komşusu Parvaneh (Bahar Pars) ve ailesini gönderene kadar... "Bazı insanlar kaderin insanın kendi aptallıklarının sonucu olduğunu söylerler. Ben de benim kaderimi değiştiren şeyin kendi komşularımın aptallıkları olduğunu söyleyebilirim." Ove, tıpkı burada söylediği gibi, hayatı boyunca yaşadığı olayların sonuçlarından hep "beyaz gömlekliler" dediği idareyi ya da çevresindeki insanları sorumlu tutup, kendini ötekileştirmiş bir karakter. Her sabah site içi asayişi kontrole çıktığı yürüyüşlerde, kural ihlallerine karşı dilinin kemiğinin olmaması Ove'yi, toplum içinde uyumsuz biri yapsa da aslında onun uyumsuzluğunun altındaki yegane amaç, uyum sağlamak. Filmin seyirciyi yer yer gülümseten en tatlı taraflarından biri; kişilik olarak kendisinde Sonja'dan parçalar gördüğüm İranlı Parvaneh'in, Ove'nin bu katı tarafıyla baş etmesini bilerek onun içindeki yumuşak insanın ortaya çıkmasını sağlaması oluyor. “Beni iyi dinle. İki tane çocuğun var. Yakında üçüncüyü çıkaracaksın. Buraya İran’dan gelmişsin, savaştan ya da ne halttan kaçtıysan. Yeni bir dil öğrenmişsin, eğitim almışsın ve geçinebiliyorsun. İşe yaramazın tekiyle evlisin. Lanet arabayı da öğrenebilirsin. Beyin ameliyatı değil ya.” Diğer yandan Ove'nin, yaşlandıkça daha çok modernleşme adı altında hazırcılığa alıştığımız, minimum becerilerle hayatımızı sürdürdüğümüz sisteme karşı oldukça bilenmiş bir tarafı var. Onun, insanların eskisi gibi ilke ve erdemleri için savaşmadığı, başarısızlıkları karşısında hiçbir gayret göstermeden kolayca pes ettiği ve en acısı, gözleri önünde ölen bir insana yardım etmek yerine ilk önce videosunu çektiği bu kültürden, sürekli olarak yakınması ve yanlışların üzerine gitmekten vazgeçmemesi, bir yerde çevresindekilere ilham olmaya başlıyor. Kısacası, Kuzey'in kendine özgü donuk ve bireycil kimliğinden sıyrılarak, izledikten sonra içinizi sımsıcak yapan A Man Called Ove; dönem filmlerini aratmayan harika aşk hikayesi ve tam tadındaki hüzünlü komedisi ile insan olmak üzerine çekilen en naif filmlerden biri olmayı başarıyor.