Serinin üçüncü bölümünde bahsettiğimiz Nanbokuchō döneminde samuraylar arasında çıkan siyasi değişiklikler, yerini anlaşmazlıklara bırakmış bu sayede idareyi sürdürmekte olan Hōjō ailesi ikiye bölünmüştü. Muromachi döneminde ise samuraylar tarafından ikiye bölünen İmparatorluk yeniden samuraylar tarafından birleştirildi. Bu birleşmeden sonra süre gelen yüz seksen sene, Muromachi Dönemi olarak anılır.

Muromachi Dönemi

Samuraylar arasında yayılan Zen kültürü, asiller arasında da yayılır ve böylece genel bir Çin hayranlığı başlar. Zen kültüründe büyük bir öneme sahip olan Zen çay seremonileri yeni bir öğretidir. Rahipler bu seremoniler için hat sanatından örnekler hazırlayıp mekanda bulunan bir duvara asardı. Bu eserler genellikle felsefi bir düşünceyi anlatır ve ruhsal bir etkiyi temsil ederdi. [caption id="attachment_86278" align="aligncenter" width="700"] Gibbons in a Landscape, Sesson Shūkei, 1570[/caption] Bu hat sanatı örnekleri Japon sanat tarihinin gelişmesinde büyük bir rol oynamıştır. Resim sanatında ise Çin üslubunu devam ettirildi, Zen-ga (Zen Resmi) denilen resimler yapıldı. Bu resimler Zen tarikatlarını konu alırdı. Sesshū Tōyō'nun mürekkep resimleri  Japon resim sanatının yeni bir döneme ulaşmasını sağladı. [caption id="attachment_86281" align="aligncenter" width="388"] Haboku-Sansui, 1495[/caption] Çin üslubunu geride bırakarak kendi tekniği ile doğa manzaraları betimleyen sanatçı, sadece mürekkep resimlerinde değil renklendirilmiş resimlerde de başarılıydı. Bu gelişmelerle mesleki ressamlık yayılmaya başladı ve hükümet himayesinde çalışan ressamlar ortaya çıktı. Kanō Motonobu'da o ressamlardan biriydi. Mürekkep resmini Japonya'nın Yamato-e üslubu ile birleştirip yeni bir üslup elde etmiş oldu. Bu eserler askeri sınıf tarafından çok sevildi. Bu tasvir biçimi Kanō üslubu olarak anıldı. 18. yüzyıla kadar hükümete bağlı olan ressamların ekol olarak belirlediği bu üslup Japonya'nın kalıplaşmış kuralı haline geldi. Yeni öğretilerle birlikte el sanatlarında da gelişmeler görüldü. Çay seremonilerinde kullanılmak üzere bir çok eşya üretildi. Böylece  seramik sanatı yeniden canlandı. [caption id="attachment_86285" align="aligncenter" width="564"] Masks[/caption] Sahne sanatlarında da gelişmeler yaşandı. Nō adı verilen tiyatro ortaya çıktı. Hayaşi adi verilen müzikal topluluğuna mensup oyuncuların sözde ve dansta bir araya geldiği tiyatro samuray sınıfının dikkatini çekerek büyük bir başarı kazanmıştır. Nō tiyatrosunda oyuncular hem anlatıcı rolünü üstlenir, hem dans ederdi. Bu tiyatrolar performansları oyuncuların kafalarına taktıkları ahşap oyma maskeler ve tamamlayıcı kostümler ile sergilenirdi. Genellikle ahşap kullanılarak yapılan maskeler, tiyatronun konusuna ve karakterin özelliklerine göre stilize edilirdi. [caption id="attachment_86283" align="aligncenter" width="700"] Blades and Mountings for a Pair of Swords (Daishō)[/caption] Bu dönemde farklı bölgelerde kılıç ustaları ortaya çıktı. Silahlanmanın yaygınlaşması ve anlaşmazlıklar 1467 yılında Ōnin no Ran adı verilen bir iç savaş çıkmasına sebep oldu. Özellikle Kyoto bölgesinde büyük yıkımlar yaşandı. Samuraylar kendi bölgelerinde bağımsızlık ilan ettiler. Bu iç savaşla halk sosyoekonomik yönden güç kazanmaya başlar ve imparatorluğun elden bırakmadığı sanat halka iner. Bu yakın çağ sanatının başlangıcının önemli bir adımıdır. Bu başlangıç japon sanatının bugünkü temellerini oluştururken ondan sonra gelen Momoyama ve Edo dönemlerine zemin oluşturmuştur. Kaynak: 1, Japon Sanat Sergisi, İdemitsu Koleksiyonu, 1986