2016'da izleyicilerle buluşan film, sinema sektöründeki en nitelikli ödülleri birer birer toplamayı başarmış. Sürekli denk gelmeme rağmen, nedendir bilinmez, izlemeyi hep erteledim. Bazen daha afişinden, fragmanından beni etkileyeceğine inandığım bazı filmleri bu şekilde erteliyorum. Ancak ertelediğime pişman oldum. Kefernahum'dan daha önceki içeriklerde bahsetmiştim. Ondan hemen sonra bu filmi izlemek, düştüğüm boşluğu derinleştirebilirdi. 

Saroo, hayata gözlerini elverişsiz şartlarda açan milyonlarca çocuktan biri. Bu filmi bu kadar etkili kılan belki de gözümüzü yumup, yolumuza devam ettiğimiz bir gerçeği yüzümüze çarpması. Her çocuk hayata eşit şartlara sahip olarak başlamalı. Bunu yürekten diliyoruz ancak bunu mümkün kılmak için ne yapıyoruz? Filmdeki, Sue ve John karakterleri okyanusların ötesinden, biyolojik olarak çocuk sahip olmalarına hiçbir engel yokken, Hindistan'daki 2 çocuğu evlat edinerek onlara iyi bir hayat standartı sunuyorlar. Biz bunu yapıyor muyuz? Eyleme dökmenin gerisinde, hangimiz bir gün böyle bir şeyi yapmayı hayal ediyoruz? Gerek sahip olduklarımızı gerek şikayetlerimizi sorgulatarak bizi sarsmayı başaran bir film. 

Bir gün Saroo ve abisi Guddu, para kazanmak için bir trene biniyorlar. Abinin daha önce sorunsuz tamamladığı bu yolculuk, Saroo'nun 'Beni burada bekle' dediği abisini dinlemeyişi, bir vagonda uyuyakalması ve bambaşka bir ülkeye gitmesi ile trajik bir hal alıyor. Kendi dilini dahi konuşamadığı, kendini ifade edemediği, herkesin onu aşağılayıp görmezden geldiği, güvenlik birimlerinin çocukların kaçırılmasına çanak tuttuğu bir yerden bahsediyoruz. Saroo da tam burada. Karşısına, ona iyi niyetle yaklaşan(!) insanlar da çıkıyor. Ancak çoğunun planı farklı. 

Saroo'nun yolculuğu önce yetimhaneye, daha sonra onu evlat edinen ailesinin olduğu ülkeye, Avustralya'ya düşüyor. Filmin ilk yarısında bunları seyrediyoruz. İkinci yarıda, aradan 20 yıl geçmiş oluyor. Üniversiteye başlayan Saroo, çok geçmeden kimlik karmaşası yaşamaya, bocalamaya başlıyor. Buradan itibaren onun gelgitlerini, sancılarını, tereddütlerini izlemeye başlıyoruz. Korkmayın, sonunun nasıl bittiği ile ilgili detay vermeyeceğim. 

Son olarak, filmdeki tüm oyuncular rolleri ile bütünleşmiş. Özellikle Saroo karakterine filmde can veren, Sunny Pawar yaşına göre oldukça büyük bir iş başarmış. Sayesinde, gerçekten yolunu kaybetmiş bir çocuğu izledik. Nicole Kidman da filmin ikinci yarısında hikayeye dahil olduğu halde, inanılmaz bir oyunculuk sergilemiş. 

Umarım en kısa sürede bu filmi izlersiniz. Filmde bahsedilen hikayeyi, kanlı canlı olarak yaşamış olan ailemizi de içeriğe ekleyerek, yazıyı sonlandırıyorum. Şimdiden hepinize iyi seyirler diliyorum!