Theo Angelepoulas'un bir başka derinlikli filmlerinden biri olan Ulysses Gaze yani Ulis'in Bakışı bizleri Bosna'da yaşanan acıya sürüklerken bir savaşı hiç gösterilmeyen bir pencereden resmeder. Filmin başrollerinde Harvey Keitel, Maia Morgenstern, Erland Josephson, Thanassis Vengos ve Yorgos Michalakopoulos rol almaktadır. Hikayesi kısaca şöyle: Yönetmen A Balkanlar'ın ilk filmini çeken Manakis Kardeşlerin kayıp 3 bobinini aramaya koyulur. Yönetmenin yolculuğu işte bu çıkış noktasıyla başlar. 3 bobin onu, Balkanlar'daki birkaç ülkeye sürükler ve yolculuk sırasında rüyaları ve anıları birbirine karışır. En sonunda ise dönemin yarası olan Bosna Hersek'te bu yolculuk tamamlanır. (Filmi izlemeyenler için spoiler içerir.) Filmde yine Angelepoulas filmlerinden aşina olduğumuz zaman akışları kendine özgüdür. Bu filmde  özellikle A'nın bütün ailesinin toplandığı bir yemekteki dans sahnesi bu zaman geçişlerini en başarılı anlatan sahnelerden biridir kuşkusuz. A, kendini geçmişteki bir yılın son günündeki partide bulur. Kendisi bugünkü yaşıyla oradayken annesi, teyzeleri, kuzenleri o günkü yaşlarındadır. Ancak A, sanki o günkü yaşlarında karşılarındaymış gibi davranırlar. Babası ona yalnızca "Görmeyeli boy atmışsın." der. Karşılarında bir çocuk varmış gibi konuşurlar ve sonra dans başlar. İşte bu kısım can alıcı bir noktadır. Onlar dans ederken zaman olaylarla beraber akar. Her olayda dans durur ancak zaman akar. Yalnız onlar hâlâ gençtirler. Zamanın geçtiğini repliklerinde seneyi söyledikleri vakit anlarız. Burada yönetmen ruhların daima genç kaldığını, geçen zamanın dış dünya ile ilgili olduğunu, ruhların aynı kişiler ve aynı yaşta olduğunu anlatma gayesini taşıyor olabilir. Bu sahneyi izlerken içten içe bunu sorgularsınız. Tarih takvimlere yazılandan ibarettir. Ya da o gün yaşanan olaylar zamanı anlatan kavramlardır ama asla ruhlar yahut bedenler değildir tarihi anlatan. Filmde etkileyici sahnelerden bir diğeri ise kuşkusuz gemiye yüklenen Lenin heykelidir. Bu heykelin dikkatlice yüklenişi, denizi delerek gidişi bir devrin hikayesini resmeder adeta. Heykel geminin üzerinde uzanmıştır ancak Lenin'in eli ileriyi göstermektedir ve heykel iplerle bağlanmıştır. Kıyıdaki Yugoslavya halkı ise onu selamlamaktadır. Bir devrimin ve devrimin eseri bir rejimin yıkılmasına rağmen hâlâ mücadelesinin saygınlığını koruduğunun kanıtıdır bu sahne. Elleri bağlı bir Lenin heykeli, cüceler ülkesindeki devin öyküsünde olduğu gibi bir görüntüyle, bir gemide uzanmış eliyle gökyüzünü işaret etmektedir. O vakit bir devrimcinin ölmesine rağmen ruhunun daima aynı mücadele azmiyle yaşadığını düşünürsünüz. Bir diğer sahnemiz ise filmin sonuna doğru sisli bir günde orkestranın konser verdiği sahnedir. Bu sahnede karlı ve sisli yolda yürüyen insanları görürüz. Kamera, yoldan yavaş yavaş orkestranın çaldığı bölgeye doğru pan hareketi yapar. Müzik yükselir ve sonra karakterlerimizin sisli nehrin kıyısındaki yürüyüşüne geçer görüntü. Bu sahnede bazı olaylar yaşanır. Sonra yeniden aynı müzik çalmaya devam eder ve bu sefer kamera orkestradan başlar ve yola doğru bir pan hareketi yapar. Yoldan geçenler aynı kişilerdir. Olay akışı aynıdır ancak arada bazı olaylar yaşanmıştır. Bu sahnede görünürde her şey aynı olsa da o geçen birkaç dakikada yaşanan acı sizi değiştirmiştir. İlk sahnenin açılışındaki gibi değildir fikirleriniz, bildikleriniz çünkü arada yaşananlar vardır. Filmin teknik boyutuna gelecek olursak; Angelepoulas filmlerindeki siyah beyaza hafif renk verilmiş tonu bu filminde de hakimdir. Bu ton Bosna Savaşı'nın tonuna da yakışan ve o atmosferi rahatlıkla hissetmenizi sağlayan bir tondur. Yine diğer filmlerinde olduğu gibi bu filminin de değişmeyen bazı mekanları vardır. Otobüs, deniz kenarı, nehrin kıyısı ve karlı manzaralar gibi. Filmin Cannes Film Festivali Büyük Ödülü bulunmaktadır.