"Gülerken ağlayanım, ağlarken gülenim Varlığım, nedenim, alınyazım benim Elbette ağlamayacaksın Çünkü sonsuzluklar Sonsuz sevenler içindir Çünkü ölüm Sevmeyi ve ölmeyi bilenler içindir."

                                                -Ümit Yaşar Oğuzcan Ümit Yaşar Oğuzcan, kendi tasviriyle "aşkın ve ölümün şairi"... Hüzün dolu bir yaşam boyu ölüme hasret çekmiş, çaresiz bir melankolik... Hayatı boyunca ölümün sancısı sarmıştı dört bir yanını. Ölüm bir nefes mesafedeydi ona hep. Böylelikle başlamıştı Azrail'in her nefesinde Ümit'in ürperiş öyküsü. 3 yaşında ayağını kırdı. Bir sene sonra ise mangala oturdu. 5 yaşına geldiğinde taş bir merdivenden düşerek ölümü teğet geçti. 7 yaşındayken başına sandık kapağı düştü. Yine o dönemde ateşli bir kızamık sonucu kekeme oldu. 14 yaşında apandisit ameliyatı oldu. 19 yaşında böbrek, 30 yaşına geldiğindeyse bademcik ameliyatı oldu. Anlayacağınız ömrünün her evresinde talihsizlikler peşini hiç bırakmadı. Melankolik oluşu da bundandı biraz. Ölümün esiri olmamış, ölümü esir almıştı. Kendi ifadesine göre 3 kez intihar girişiminde bulunmuştu ancak hiçbiri başarıyla sonuçlanmadı.

"Her yerim ayrı ayrı ölmeli  Yoksa ölüm yok bana bu dünyada  Bir kurşun beynime girsin  Bir bıçak kalbime saplansın  Kızgın bir demir dağlasın gözlerimi  Sonra gelsin bir manga asker  Sert bir komut  Bir yaylım ateş  Bırak kim bağlarsa bağlasın gözlerimi.  Çok düşündüm bilek damarlarımı kesmeyi  Rönesans öncesi devirlerden kalma zehir içmeyi  Ve düşmeyi yüksek kulelerden mermerler üstüne  Ayaklarıma taş bağlayıp denizler altında ölmeyi  Yine de ölmedim görüyorsun, ölmedim "

  Babası Lütfi Oğuzcan, oğlunun bu sitemkar tavrına ithafen bir  şiir bile yazmıştı.

"Bak dünya ne güzel, bu sitem niye, Ettim ben adımı sana hediye. Mutluyum ey oğul babanım diye, Çarptırma hicvinle cezaya beni."

Ümit Yaşar'ın babası Lütfi Yaşar Oğuzcan

Ümit'in bu karamsar tavrı hayatını derinden etkiliyordu. Evlenmesine ve bir de çocuğu olmasına rağmen ne o ölümden ne de ölüm ondan vazgeçmişti. İntihar denemeleri devam etti. Kendisinin dile getirdiğinin aksine çevresindekiler Ümit'in tam 24 kez intihara teşebbüs ettiğini söylüyordu. Görmeyi başaramadığı her renk birer birer soluyordu karanlığında. Bunlardan birisi de oğlu Vedat'tı. Vedat, 17 yaşındaydı. 6 Haziran 1973 günü henüz daha delikanlıyken, içinde bulunduğu karamsarlıktı onu Galata Kulesi'ne çıkaran. Babasının başladığı işi kendi bitirecekti belki de aklınca. Başarmıştı da. Ümit Yaşar'ın ömür boyu boğuştuğu ölüme o tek seferde teslim olmuştu işte. Rivayete göre öldüğü zaman da elinde "Baba intihar öyle edilmez, böyle edilir!" yazılı bir not vardı.

"6 Haziran 1973 Pırıl pırıl bir yaz günüydü Aydınlıktı, güzeldi dünya Bir adam düştü o gün Galata Kulesi’nden Kendini bir anda bıraktı boşluğa Ömrünün baharında Bütün umutlarıyla birlikte Paramparça oldu Bir adam benim oğlumdu..."

Ümit Yaşar, Vedat'ın sayesinde bir kez daha anlamıştı ölümle oyun olmayacağını. Mümkünmüş gibi daha da boğuldu karamsarlığa. Şiirlerine de doğrudan yansıttı sonsuz hüznünü.