Juan Jose Campanella'nın yönetmenliğini üstlendiği, 2009 yapımı Arjantin İspanya ortak yapımı olan filmin başrollerini Arjantin Sineması'nın önemli ismi Ricorda Darin ve Soledad Villamil paylaşmaktadır. Filmin En İyi Yabancı Film Oscar'ı bulunmakla beraber IMDB Top 250'de 136.sıradadır.
Sorgu müfettişi Benjamin Esposito'nun (Ricorda Darin) 1974 yılında baktığı bir vakanın romanını yazmaya karar vermesiyle film başlar. Filmin açılışı, bir tren istasyonunda Esposito ve Irene'nin (Soledad Villamil) birbirine vedasıyla yapılır ve bu sahne 25 sene sonra evindeki masasında oturmuş romanının ilk sayfalarını yazmaya çalışan Esposito'ya yerini bırakır.
Esposito'nun 25 yıl önce baktığı bu dava, bir tecavüz ve cinayet davasıdır. 23 yaşında bir öğretmen olan Liliana bir tecavüze uğrar ve ardından öldürülür. Başlangıçta bu dava başka bir ekibe verilir ancak bu ekip suçu olmayan iki inşaat işçisini tutuklar. Esposito bu iki inşaat işçisine işkence edilerek suçu zorla kabul ettirdiklerini anlar ve davayı alır. Esposito, alkolik arkadaşı Pablo ve savcı Irene bu dava üzerinde çalışmaya başlarlar; Ancak mücadele dönemin Arjantin'in de hiç kolay olmayacaktır...
Dava konusunda Esposito'nun ilk yakaladığı ayrıntı Liliana'nın kocası Ricardo'nun ona gösterdiği fotoğraf albümündeki birkaç fotoğrafta gizlidir. Bu fotoğraflardaki bir çift göz onu cinayetin bir numaralı şüphelisi olacak olan Gomez'e götürür. Gomez'i bulmak ise filmin üzerine kurulduğu şu replikte gizlidir: "Bir erkek her şeyini değiştirebilir; yüzünü, evini, ailesini, kız arkadaşını, dinini, tanrısını.. Yine de değiştiremeyeceği tek bir şey vardır. Bir adam tutkularını asla değiştiremez."
Gomez'in yakalanmasından sonra yaşananlar devletin adaleti birey için sağlamaktan çok kendi için kullandığını gözler önüne serer. Film, seyirciye gerçek adaletin olmadığını, adaletin ancak kör topal tecelli edebileceğini gösterir. Bu sebepten bununla savaşan kahramanları, bunu kabul eden kahramanları ve bunu kabul edip üzerine düşeni yapan kahramanları izletir bizlere.
Senaryosunun işleyişi kusursuz bir matematik üzerine kurulmuş olan film, hayatın kurgusunu birebir yansıtmayı başarmıştır. Filmin flashback sahneleri de senaryonun işleyişi gibi kusursuzdur. Seneler arasındaki sahne geçişlerinde efekt kullanımından kaçınılmıştır. Bunun yerine geçmişten bir diyalog sahneye düşmekte ve bizleri geçmişteki bir başka sahneye sürüklemektedir. Bunu kurguda çok ince işlediklerini film boyunca hissedeceksiniz, her ne kadar kusursuz bir kurgu hissedilmez denmiş de olsa. Yine kurguyu kusursuzlaştıran filmin müzikleridir. Filmin müzikleri gerçekten filmi olduğu yerden daha da yukarı taşımayı başarmaktadır. Özellikle stadyum sekansında kullanılan "Passion" müziği müthiş bir etki yaratır. Bu sekansın önemli bir özelliği de plan sekans olmasıdır. Yani kamera kayda başlar ve kesintisiz sahne çekimini gerçekleştirir.
İşte o sahne:
https://youtu.be/wE2gTZN-oPU
Polisiye tarafıyla beraber aşkın da ince işlendiği film seyirciye; aşkı, itirafı, geçen zamanı, konuşamamanın kaybettirdiklerini sorgulatırken, birbirine pamuk ipliği gibi bağlanan yabancı hayatların aslında birbirinin içinden nasıl geçtiğini ve ne kadar etkileşimde olduklarını gözler önüne serer. Filmin başında bir günah işlenir ve bir kadın ölür. Bir kadının ölümü birçok hayatın yaşanmasına engel olur. Öyle ki filmin sonuna geldiğiniz vakit boşa geçmiş birkaç ömre tanıklık eder ve bunun bir hiç uğruna olduğunu anlarsınız.
Son olarak İspanyolca'nın ne kadar etkileyici ve gizemli bir dil olduğunu da yine bu filmde görebilirsiniz. Filmi dikkatli izlediğinizde hiçbir sahnenin boşuna olmadığını ve her sahnede bir şeylerin gizli olduğuna göreceksiniz. Filmin başlarında Esposito'nun gece yarısı uyanarak yanındaki kağıda çiziktirdiği "TENO" kelimesine dikkat edin mesela. Filmin sonunda Esposito'da bizler de bu kelimenin ne anlama geldiğini bulmuş olacağız. İşte o zaman İspanyolca'ya hayranlık duyabilirsiniz. Bütün bu yazdıklarıma ek olarak sizlere bu filmi izlemenizi tavsiye ediyorum ve şöyle diyorum, bu film sizin en sevdikleriniz arasına girecektir. Filmi izlerken birçok duyguda kendi içinizden bir şeyler bulabileceksiniz.
Sorgu müfettişi Benjamin Esposito'nun (Ricorda Darin) 1974 yılında baktığı bir vakanın romanını yazmaya karar vermesiyle film başlar. Filmin açılışı, bir tren istasyonunda Esposito ve Irene'nin (Soledad Villamil) birbirine vedasıyla yapılır ve bu sahne 25 sene sonra evindeki masasında oturmuş romanının ilk sayfalarını yazmaya çalışan Esposito'ya yerini bırakır.
Esposito'nun 25 yıl önce baktığı bu dava, bir tecavüz ve cinayet davasıdır. 23 yaşında bir öğretmen olan Liliana bir tecavüze uğrar ve ardından öldürülür. Başlangıçta bu dava başka bir ekibe verilir ancak bu ekip suçu olmayan iki inşaat işçisini tutuklar. Esposito bu iki inşaat işçisine işkence edilerek suçu zorla kabul ettirdiklerini anlar ve davayı alır. Esposito, alkolik arkadaşı Pablo ve savcı Irene bu dava üzerinde çalışmaya başlarlar; Ancak mücadele dönemin Arjantin'in de hiç kolay olmayacaktır...
Dava konusunda Esposito'nun ilk yakaladığı ayrıntı Liliana'nın kocası Ricardo'nun ona gösterdiği fotoğraf albümündeki birkaç fotoğrafta gizlidir. Bu fotoğraflardaki bir çift göz onu cinayetin bir numaralı şüphelisi olacak olan Gomez'e götürür. Gomez'i bulmak ise filmin üzerine kurulduğu şu replikte gizlidir: "Bir erkek her şeyini değiştirebilir; yüzünü, evini, ailesini, kız arkadaşını, dinini, tanrısını.. Yine de değiştiremeyeceği tek bir şey vardır. Bir adam tutkularını asla değiştiremez."
Gomez'in yakalanmasından sonra yaşananlar devletin adaleti birey için sağlamaktan çok kendi için kullandığını gözler önüne serer. Film, seyirciye gerçek adaletin olmadığını, adaletin ancak kör topal tecelli edebileceğini gösterir. Bu sebepten bununla savaşan kahramanları, bunu kabul eden kahramanları ve bunu kabul edip üzerine düşeni yapan kahramanları izletir bizlere.
Senaryosunun işleyişi kusursuz bir matematik üzerine kurulmuş olan film, hayatın kurgusunu birebir yansıtmayı başarmıştır. Filmin flashback sahneleri de senaryonun işleyişi gibi kusursuzdur. Seneler arasındaki sahne geçişlerinde efekt kullanımından kaçınılmıştır. Bunun yerine geçmişten bir diyalog sahneye düşmekte ve bizleri geçmişteki bir başka sahneye sürüklemektedir. Bunu kurguda çok ince işlediklerini film boyunca hissedeceksiniz, her ne kadar kusursuz bir kurgu hissedilmez denmiş de olsa. Yine kurguyu kusursuzlaştıran filmin müzikleridir. Filmin müzikleri gerçekten filmi olduğu yerden daha da yukarı taşımayı başarmaktadır. Özellikle stadyum sekansında kullanılan "Passion" müziği müthiş bir etki yaratır. Bu sekansın önemli bir özelliği de plan sekans olmasıdır. Yani kamera kayda başlar ve kesintisiz sahne çekimini gerçekleştirir.
İşte o sahne:
https://youtu.be/wE2gTZN-oPU
Polisiye tarafıyla beraber aşkın da ince işlendiği film seyirciye; aşkı, itirafı, geçen zamanı, konuşamamanın kaybettirdiklerini sorgulatırken, birbirine pamuk ipliği gibi bağlanan yabancı hayatların aslında birbirinin içinden nasıl geçtiğini ve ne kadar etkileşimde olduklarını gözler önüne serer. Filmin başında bir günah işlenir ve bir kadın ölür. Bir kadının ölümü birçok hayatın yaşanmasına engel olur. Öyle ki filmin sonuna geldiğiniz vakit boşa geçmiş birkaç ömre tanıklık eder ve bunun bir hiç uğruna olduğunu anlarsınız.
Son olarak İspanyolca'nın ne kadar etkileyici ve gizemli bir dil olduğunu da yine bu filmde görebilirsiniz. Filmi dikkatli izlediğinizde hiçbir sahnenin boşuna olmadığını ve her sahnede bir şeylerin gizli olduğuna göreceksiniz. Filmin başlarında Esposito'nun gece yarısı uyanarak yanındaki kağıda çiziktirdiği "TENO" kelimesine dikkat edin mesela. Filmin sonunda Esposito'da bizler de bu kelimenin ne anlama geldiğini bulmuş olacağız. İşte o zaman İspanyolca'ya hayranlık duyabilirsiniz. Bütün bu yazdıklarıma ek olarak sizlere bu filmi izlemenizi tavsiye ediyorum ve şöyle diyorum, bu film sizin en sevdikleriniz arasına girecektir. Filmi izlerken birçok duyguda kendi içinizden bir şeyler bulabileceksiniz.
Yorum Bırakın