Nihayet bir dönemi sonuna geldik. Marvel Studios'un başarılı bir şekilde kurduğu muhteşem evrenin bir dönemi daha bitti. Bu dönemi kapatan film ise Avengers: Endgame oldu. Bu yazıda önce spoilersız ardından spoilerlı bir şekilde filmi inceleyeceğiz. Buyrun uzun zamandır beklediğimiz bu film, beklediğimize değmiş mi bakalım.
Spoiler vermeden filmi incelemek gerekirse; eğer bu evreni çok seviyorsanız filmin sizi oldukça tatmin edeceğini tahmin ediyorum. Uzun süredir birlikte görmediğimiz kahramanları birlikte görmek, savaşlarını izlemek epey heyecan vericiydi. Filmin ilk yarısının temposu yavaş fakat bu yavaşlığı güzel diyaloglarla, duygusal bağlarla güçlendirmişler. Mahvolmuş bir dünyada hayatta kalan kahramanlarımızın psikolojisini iyi vermişler. Filmin ikinci yarısında ise tempo artıyor ve aksiyonu yüksek sahneler, filmden güzel bir tat almamızı sağlıyor. Eleştiri şapkanızı çıkarıp izlerseniz filmden mutlu ayrılırsınız fakat küçük-büyük detaylara takılırsanız filmden aldığınız zevk düşüyor. Kısacası sevdiğiniz kahramanları beyaz perdede izlemek isterseniz sinemada izlemenizi tavsiye ederim. Geçelim detaylı ve spoilerlı bir şekilde filmi incelemeye.
NOT: Yazının bu kısmından sonrası spoiler içerir.
Filmi parça parça ele alalım. Avengers: Infinity War'da görmediğimiz karakter olan Hawkeye ile başlıyoruz. Ailesiyle mutlu mesut yaşarken bir anda ailesinin kaybolduğunu gören kahramanımız artık daha "kanlı" işlere girişiyor. Hawkeye'ın bu değişimini beğendim. Fakat keşke karakter derinliği açısından daha çok süre verilseymiş. Hawkeye'ın öfkesini iyi yansıtamadıklarını düşünüyorum, eşini ve kızını kaybetmiş bir suikastçıdan öte duygusal derinlik sadece başlarda var ardından birdaha göremiyoruz. Marvel'ın her filmde yaptığı gereksiz komik sahneler yerine Hawkeye karakterini daha çok görmek isterdim. Komik sahneler demişken bu konuda rahatsızım. Her filmde biraz da olsa böyle sahnelerle karşılaşıyorduk. Bununla sorunum yok fakat Endgame gibi bir filmde diğer tüm filmlerden daha çok komik sahne olması izlerken beni rahatsız etti. Ciddi sahnelerde bile araya bir espri sıkıştırmanın anlamı nedir? Espriler komik olsa bir nebze anlayabilirim fakat komik de değil. Sadece birkaç karakter espri yapsa bunu da anlayabilirim fakat her karakteri neden komik yapmaya çalışmışlar? Seyir keyfimi en çok bozan etken bu gereksiz ve komik olmayan şakalar oldu. İzleyici kitlesini düşünerek böyle kararlar alınması üzücü. 
Filmin ilk yarısındaki temposu düşük sahneler genellikle karakterlerin birbirleriyle konuştuğu, çözüm aradıkları sahneler. Kahramanların üzüntüsünü ve psikolojik olarak kötü olmalarını iyi yansıtmışlar. Diyalogları beğendim. Özellikle Captain America'nın bir grupla birlikte konuştuğu sahne, duygusal olarak iyiydi. Filmin gereksiz komik olma çabasından rahatsız olduğumu söylemiştim fakat duygusal derinliğinin de iyi olduğunu düşünüyorum. İsterdim ki bunlar arasındaki dengeyi iyi kurabilselermiş.
Infinity War'un ardından psikolojisi bozulmuş bir Tony Stark görmek güzeldi. Dünyaya iner inmez sorduğu ilk sorunun "Çocuğu kaybettim?" olması hoşuma gitti. O sahnelerden sonra yani beş yıl sonrasını gördüğümüzde ise aile kurmuş ve toplumdan uzak yaşayan bir Tony Stark gördük. Kızıyla arasındaki diyalogları sevdim. Kızıyla olan ilişkisi filmin sonuna hazırlıktı ve bu hazırlık, harika bir final getirdi.
Gelelim filmin en can sıkıcı sahnelerine. İzleyenlerin çoğunun da rahatsız olduğunu düşündüğüm zaman yolculuğuna hazırlık sahnelerine yani. Senaristler zaman yolculuğunu hiç anlamamış anlamamakla da kalmayıp bunu çok kötü işlemişler. Öncelikle Scott Lang'i deney olarak kullandıkları sahneden bahsetmek istiyorum. Zaman yolcuğunu bu kadar küçümsemek ve oyuncak haline getirmek kimin fikriydi acaba? Zaman yolculuğu zor bir konudur ve ince ince işlenmesi, ciddiye alınması gerekir. Bu filmde biraz bile ciddiye alınsaydı ben tatmin olurdum zaten. Ardından Tony Stark bir deney yapıyor ve bir anda çözüyor zaman yolculuğunu. Bize neyi çözdüğünü göstermiyorlar sadece karmakarışık bir holograma bakıyoruz. Bu kadar kısa zamanda zaman yolculuğunu çözmesi büyük saçmalık. Hadi çözüyor bari ne olduğunu izleyiciye de söyleselermiş keşke. Senaristler zaman yolculuğu kısmını öylesine sallamışlar ve geçiştirmişler. Film çok düşmüş böylelikle.
Filmin ikinci yarısı, ilk yarısından çok daha iyiydi. Temposu yüksek, kararlı ve hırslıydı. Karakterlerin gruplara ayrılıp farklı görevlere gitmesini izlemek oldukça keyifliydi. Karakterlerin geşmişte yaşadıkları fanlara özeldi resmen. Tony Stark'ın babasıyla yüzleşmesi ve aralarındaki duygusal konuşmalar karakter derinliği açısından önemliydi ve çok beğendim. Captan America'nın asansör sahnesi mükemmeldi. İzlediğim salonda en çok o sahnede coşuldu ve alkışlandı. Bizden de Kaptan'a bir alkış... Hawkeye ve Black Widow'un kendini feda yarışı başlarında güzel ve duygusaldı fakat biraz fazla uzatıldığını hissettim. Yine de huzur içinde yat Natasha. Thor'a ayrı bir sayfa açmak istiyorum. Bu filmde Thor için cesur kararlar alınmış ve bu kararları hiç beğenmedim. Şimdiye kadar tanıdığımız Thor; ciddi, halkına çok değer veren, güçlü vs. ağır bir karakterdi. Tam anlamıyla bir tanrıydı. Bunu Thor: Ragnarok'ta değiştirdiler evet fakat o filmde bile tanrılığından ödün vermiyordu. Bu filmde gördüğümüz Thor, Thor değildi. Neden ahmak bir karakter yaptıklarına anlam veremedim. Yine de geçmişe döndükleri Asgard sahneleri keyifliydi. Kısacası kahramanlarımızın geçmişe dönüp önceki filmlerde gördüğümüz olayları farklı bir şekilde görmek zevkliydi.
Gelelim filmin en can alıcı ve en heyecanlı sahnelerine yani final savaşına. Görsel anlamda izlediğim en tatmin edici savaş sahnelerinden biriydi. Şimdiye kadar izlediğimiz tüm kahramanların birlik olup düşmana karşı savaşması ve tüm kahramanlara sahne verilmesi çok güzeldi. Ancak maalesef burada da rahatsız olduğum bir konu var oraya geleceğim. Öncelikle Infinity War'da kaybettiğimiz karakterlerin muhteşem bir geri dönüşle gelmesi çok güzeldi. Thanos'un aşırı güçlü bir karakter olduğuna tekrar tanık olduk. İncelemeyi yazan yazarın büyük fanı olduğu Spider-Man'in, örümcek kollarıyla dövüşmesi muhteşem bir tatmindi. Final savaşı, başından sonuna kadar beni çok heyecanlandırdı ve bu sahneyi yüzlerce kez daha izleyeceğimi biliyorum. Captain Marvel için konuşmak gerekirse; şimdiye kadar hem kendi filmi için hem de bu film için bizi çok heyecanlandırdılar fakat karakteri sadece başında ve sonunda gördük. Evet, büyük uzay gemisini tek başına yıkması harika bir sahneydi fakat sadece bu kadar. Thanos'la bile iyi bir şekilde mücadele edemedi. Bu benim için bir hayal kırıklığı oldu, keşke daha fazla zaman ayırsalardı. Final savaşında rahatsız olduğum konu ise Captain America'nın tanrısal gücü. Mjolnir'i kaldırmasında bir sorun yok demek ki Captain America artık Mjolnir'e layık. Fakat şimşek güçlerini kullanabilmesi kafamda soru işaretleri oluşturdu. Şimşek güçleri isminden de anlaşılacağı üzere Şimşek Tanrısı Thor'a ait değil miydi? Şimdi Captain America da bu güçleri kullanabiliyorsa Thor'un ne anlamı kaldı? Captain America da bir tanrı mı oldu? Bence yanlış bir karardı keşke sadece Mjolnir'i kullanabilseydi. Çizgi romanlarda da böyle bir olay var fakat çizgi romanlarda da beğendiğim bir karar değildi.
Son olarak filmin en duygusal sahneleri de konuşup incelemeyi sonlandırayım. 3000 kere sevdiğimiz Iron Man bu filmde bize veda etti. Spider-Man ile son konuşmaları oldukça etkileyiciydi, Infinity War'da hepimizi ağlatan Mr. Stark sahnesinin tam tersini izledik ki bu da birçoğumuzu ağlatmaya yetmiştir. Tony Stark'ın kaydettiği hologram görüntüsü ve ardından gelen cenaze sahnesi de kalbimize dokundu. Küçük bir bilgi vereyim burada; cenaze sahnesinde gördüğümüz gizemli oğlan Iron Man 3 filmindeki teknolojiye meraklı olan küçük çocuktu. Kimbilir belki de gelecek filmlerde o da ekipte yer alır. Hoşçakal dünyanın koruyucusu, huzur içinde yat.
Uzun yıllardır beklediğimiz film açıkçası beni tatmin etti. Birçok yerde rahatsız oldum hatta hiç beğenmedim ama bu evreni ve süper kahramanları çok sevdiğim için onları da görmezden gelebildim. Umarım gelecek filmler çok daha iyi ve tutarlı olur.
Filmi parça parça ele alalım. Avengers: Infinity War'da görmediğimiz karakter olan Hawkeye ile başlıyoruz. Ailesiyle mutlu mesut yaşarken bir anda ailesinin kaybolduğunu gören kahramanımız artık daha "kanlı" işlere girişiyor. Hawkeye'ın bu değişimini beğendim. Fakat keşke karakter derinliği açısından daha çok süre verilseymiş. Hawkeye'ın öfkesini iyi yansıtamadıklarını düşünüyorum, eşini ve kızını kaybetmiş bir suikastçıdan öte duygusal derinlik sadece başlarda var ardından birdaha göremiyoruz. Marvel'ın her filmde yaptığı gereksiz komik sahneler yerine Hawkeye karakterini daha çok görmek isterdim. Komik sahneler demişken bu konuda rahatsızım. Her filmde biraz da olsa böyle sahnelerle karşılaşıyorduk. Bununla sorunum yok fakat Endgame gibi bir filmde diğer tüm filmlerden daha çok komik sahne olması izlerken beni rahatsız etti. Ciddi sahnelerde bile araya bir espri sıkıştırmanın anlamı nedir? Espriler komik olsa bir nebze anlayabilirim fakat komik de değil. Sadece birkaç karakter espri yapsa bunu da anlayabilirim fakat her karakteri neden komik yapmaya çalışmışlar? Seyir keyfimi en çok bozan etken bu gereksiz ve komik olmayan şakalar oldu. İzleyici kitlesini düşünerek böyle kararlar alınması üzücü.
Filmin ilk yarısındaki temposu düşük sahneler genellikle karakterlerin birbirleriyle konuştuğu, çözüm aradıkları sahneler. Kahramanların üzüntüsünü ve psikolojik olarak kötü olmalarını iyi yansıtmışlar. Diyalogları beğendim. Özellikle Captain America'nın bir grupla birlikte konuştuğu sahne, duygusal olarak iyiydi. Filmin gereksiz komik olma çabasından rahatsız olduğumu söylemiştim fakat duygusal derinliğinin de iyi olduğunu düşünüyorum. İsterdim ki bunlar arasındaki dengeyi iyi kurabilselermiş.
Infinity War'un ardından psikolojisi bozulmuş bir Tony Stark görmek güzeldi. Dünyaya iner inmez sorduğu ilk sorunun "Çocuğu kaybettim?" olması hoşuma gitti. O sahnelerden sonra yani beş yıl sonrasını gördüğümüzde ise aile kurmuş ve toplumdan uzak yaşayan bir Tony Stark gördük. Kızıyla arasındaki diyalogları sevdim. Kızıyla olan ilişkisi filmin sonuna hazırlıktı ve bu hazırlık, harika bir final getirdi.
Gelelim filmin en can sıkıcı sahnelerine. İzleyenlerin çoğunun da rahatsız olduğunu düşündüğüm zaman yolculuğuna hazırlık sahnelerine yani. Senaristler zaman yolculuğunu hiç anlamamış anlamamakla da kalmayıp bunu çok kötü işlemişler. Öncelikle Scott Lang'i deney olarak kullandıkları sahneden bahsetmek istiyorum. Zaman yolcuğunu bu kadar küçümsemek ve oyuncak haline getirmek kimin fikriydi acaba? Zaman yolculuğu zor bir konudur ve ince ince işlenmesi, ciddiye alınması gerekir. Bu filmde biraz bile ciddiye alınsaydı ben tatmin olurdum zaten. Ardından Tony Stark bir deney yapıyor ve bir anda çözüyor zaman yolculuğunu. Bize neyi çözdüğünü göstermiyorlar sadece karmakarışık bir holograma bakıyoruz. Bu kadar kısa zamanda zaman yolculuğunu çözmesi büyük saçmalık. Hadi çözüyor bari ne olduğunu izleyiciye de söyleselermiş keşke. Senaristler zaman yolculuğu kısmını öylesine sallamışlar ve geçiştirmişler. Film çok düşmüş böylelikle.
Filmin ikinci yarısı, ilk yarısından çok daha iyiydi. Temposu yüksek, kararlı ve hırslıydı. Karakterlerin gruplara ayrılıp farklı görevlere gitmesini izlemek oldukça keyifliydi. Karakterlerin geşmişte yaşadıkları fanlara özeldi resmen. Tony Stark'ın babasıyla yüzleşmesi ve aralarındaki duygusal konuşmalar karakter derinliği açısından önemliydi ve çok beğendim. Captan America'nın asansör sahnesi mükemmeldi. İzlediğim salonda en çok o sahnede coşuldu ve alkışlandı. Bizden de Kaptan'a bir alkış... Hawkeye ve Black Widow'un kendini feda yarışı başlarında güzel ve duygusaldı fakat biraz fazla uzatıldığını hissettim. Yine de huzur içinde yat Natasha. Thor'a ayrı bir sayfa açmak istiyorum. Bu filmde Thor için cesur kararlar alınmış ve bu kararları hiç beğenmedim. Şimdiye kadar tanıdığımız Thor; ciddi, halkına çok değer veren, güçlü vs. ağır bir karakterdi. Tam anlamıyla bir tanrıydı. Bunu Thor: Ragnarok'ta değiştirdiler evet fakat o filmde bile tanrılığından ödün vermiyordu. Bu filmde gördüğümüz Thor, Thor değildi. Neden ahmak bir karakter yaptıklarına anlam veremedim. Yine de geçmişe döndükleri Asgard sahneleri keyifliydi. Kısacası kahramanlarımızın geçmişe dönüp önceki filmlerde gördüğümüz olayları farklı bir şekilde görmek zevkliydi.
Gelelim filmin en can alıcı ve en heyecanlı sahnelerine yani final savaşına. Görsel anlamda izlediğim en tatmin edici savaş sahnelerinden biriydi. Şimdiye kadar izlediğimiz tüm kahramanların birlik olup düşmana karşı savaşması ve tüm kahramanlara sahne verilmesi çok güzeldi. Ancak maalesef burada da rahatsız olduğum bir konu var oraya geleceğim. Öncelikle Infinity War'da kaybettiğimiz karakterlerin muhteşem bir geri dönüşle gelmesi çok güzeldi. Thanos'un aşırı güçlü bir karakter olduğuna tekrar tanık olduk. İncelemeyi yazan yazarın büyük fanı olduğu Spider-Man'in, örümcek kollarıyla dövüşmesi muhteşem bir tatmindi. Final savaşı, başından sonuna kadar beni çok heyecanlandırdı ve bu sahneyi yüzlerce kez daha izleyeceğimi biliyorum. Captain Marvel için konuşmak gerekirse; şimdiye kadar hem kendi filmi için hem de bu film için bizi çok heyecanlandırdılar fakat karakteri sadece başında ve sonunda gördük. Evet, büyük uzay gemisini tek başına yıkması harika bir sahneydi fakat sadece bu kadar. Thanos'la bile iyi bir şekilde mücadele edemedi. Bu benim için bir hayal kırıklığı oldu, keşke daha fazla zaman ayırsalardı. Final savaşında rahatsız olduğum konu ise Captain America'nın tanrısal gücü. Mjolnir'i kaldırmasında bir sorun yok demek ki Captain America artık Mjolnir'e layık. Fakat şimşek güçlerini kullanabilmesi kafamda soru işaretleri oluşturdu. Şimşek güçleri isminden de anlaşılacağı üzere Şimşek Tanrısı Thor'a ait değil miydi? Şimdi Captain America da bu güçleri kullanabiliyorsa Thor'un ne anlamı kaldı? Captain America da bir tanrı mı oldu? Bence yanlış bir karardı keşke sadece Mjolnir'i kullanabilseydi. Çizgi romanlarda da böyle bir olay var fakat çizgi romanlarda da beğendiğim bir karar değildi.
Son olarak filmin en duygusal sahneleri de konuşup incelemeyi sonlandırayım. 3000 kere sevdiğimiz Iron Man bu filmde bize veda etti. Spider-Man ile son konuşmaları oldukça etkileyiciydi, Infinity War'da hepimizi ağlatan Mr. Stark sahnesinin tam tersini izledik ki bu da birçoğumuzu ağlatmaya yetmiştir. Tony Stark'ın kaydettiği hologram görüntüsü ve ardından gelen cenaze sahnesi de kalbimize dokundu. Küçük bir bilgi vereyim burada; cenaze sahnesinde gördüğümüz gizemli oğlan Iron Man 3 filmindeki teknolojiye meraklı olan küçük çocuktu. Kimbilir belki de gelecek filmlerde o da ekipte yer alır. Hoşçakal dünyanın koruyucusu, huzur içinde yat.
Uzun yıllardır beklediğimiz film açıkçası beni tatmin etti. Birçok yerde rahatsız oldum hatta hiç beğenmedim ama bu evreni ve süper kahramanları çok sevdiğim için onları da görmezden gelebildim. Umarım gelecek filmler çok daha iyi ve tutarlı olur.
Yorum Bırakın