Göztepe... Adı bile tüylerimi diken diken etmeye devam ediyor. Öncelikle bu yazıyı Galatasaraylı doğmuş ve öyle büyümüş biri olarak yazıyorum. 2 senedir İzmir'de yaşıyorum. Göztepe ile tanışmam aynı zamanda eşim ile tanışmama sebep oldu. Tarihinde efsane bir takımı ele almaya hazırlanıyoruz; Göztepe. Futbol ile ilgilenen herkes elbette Göztepe'nin adını duymuştur ama onu yaşamayan bilmez. Bir tribün efsanesinden bahsetmek istiyorum ama önce gelin bu efsanenin şanlı tarihine bir göz atalım. Tarih 14 Haziran 1925 Altay'ın Aydın'da katıldığı spor müsabakasında yönetimde yer alan Ferit Bey'e söz hakkı verilmemesi sonucunda dönüş yolunda yaşanan anlaşmazlıklar üzerine Altay'da futbolcu Nebi ve Vedat kardeşler, Muzaffer Koral, Necati Bey ve Nusret Bey gönüllerine göre  bir spor klübü kurmaya karar veriyorlar. 14 Haziran 1925 tarihinde vapur iskelesinin hemen yanında bulunan Mez Gazinosunda Göztepe'nin ileri gelenleri ve gençler Göztepe Futbol Klübünü kuruyorlar. Tarihi şanlı Göztepe işte böyle kuruluyor. Tarihinde pek çok zorluğu gören Göztepe belki de taraftarının gücü ile asla vazgeçmiyor. Nitekim İsyan Marşı da böyle ortaya çıkıyor ancak bu konu başlı başına ayrı bir yazının konusu olacak kadar değerli ve önemli. Türkiye'yi Avrupa'da temsil etmeye layık görülen Göztepe Avrupa'da futbol oynamaya hak kazanan ilk Türk takımları arasında yer almayı başarıyor. Göztepe taraftarı ile çok başka oynayan bir takım. Çok maça gitmişliğim, farklı takımları tarafsız şekilde çok izlemişliğim vardır ancak Göztepe çok başka. Futbol harici tribün konuşmak istiyorum, herkesin hep bir ağızdan bağırdığı, binlerce kişinin tek yürek olduğu bir dünyadan bahsetmek istiyorum. Göztepe insanı ait hissettiren bir ortam ve dahası bir aile ortamı. Göztepe tribünlerinde genelde herkes birbirini tanır, herkesin birbirine karşı bir saygısı ve sevgisi vardır. Çocukların, kadınların ve gençlerin gönül rahatlığı ile stada gidip maç izleyebildiği takımını destekleyebildiği bir dünya Göztepe. Kadına ve çocuğa karşı her zaman bir saygı ve sevgi var. Nitekim 23 Nisan, Kadınlar Günü, Anneler Günü gibi özel günler Göztepe taraflarları ile birlikte yönetim ve futbolcuların asla es geçmediği günler. Bu da elbette bizlere kendini özel hissettiriyor ama her şeyden önemlisi işten yorgun argın çıktığında bile maça gitmek takımını desteklemek sana yorucu değil bir ihtiyaç gibi geliyorsa iş bitmiştir diyebiliriz. Son döneme damgasını vuran açılış seremonisinde Göztepe tribünlerinin hep bir ağızdan Levent Yüksel'in Medcezir parçasını söylemesi bugün televizyondan bile ilgi görmüş insanlara ''Bu insanlar ne yaşıyor?'' dedirtmeyi başarmıştır. Dışarıdan anlatmaya kelimelerim yetmiyor maalesef ki. Göztepe yaşanmaya değer bir ortam. Göztepeyi anlamak ve Göztepe olmak için semtte bir 14 Haziran, Gürsel Aksel'de en azından bir maç yaşamış olmak gerekiyor. Göztepe dünyası size kucak açan bir tribün, yense de yenilse de hep bir umut ile haykırılan besteler ve marşlar. Göztepe dünyası umutsuzluk içinde umut aramak, isyan içinde isyan çıkarmak, her 14 Haziran İzmir'i yakarak kırmızıya boyamak. Holiganlık değil, binlerce insanın bir şeye yürekten bağlı olması ve o şey uğruna hep bir olabilmesi. Hiç tanımadığın insanlara sarılmak, mutluluktan ağlamak, kaybedince moralinin yerle bir olması ama yine de ''Göztepe'' diye haykırabilmek. Göztepe hayata isyan ederek başlayan bir takım ve arkasına aldığı taraftarlarının mücadeleler ve dikenlerle dolu bir yoldan geçerek yürüdüğü bir dünya. Şimdi Göztepe Süper Lig yolunda. Yense de yenilse de biliyor ki onu can-ı gönülden seven bir taraftarı var. Kısaca Göztepe tüm gücünü taraftarından alan bir takım. Onu bu kadar güçlü bu kadar heybetli ve sarsılmaz kılan da bu. Tarihinde başarılar saklı olan bu takımın hiç vazgeçmeyen taraftarı ona adanmış yüreğini koşulsuz veren sevenleri var. Göztepe taraftarı ve başarıları ile konuşulmaya devam edeceğe benziyor.