Tanrı dünyayı yedi günde yarattı. Insanoğlu ise fani dünyadaki cehennemi yüzyıllar içerisinde ilmek ilmek ördü... Hep yukarıda olduğu söylenen Tanrı'ya dua edenler, hep cebindeki Tanrılar'dan  medet umdu!

Adalet ise sürekli çağrılıp bir türlü gelmeyen ruh gibi! Adalet denen şey gerçek şuçluların zırhı oldu. Bu zırh ancak şuçlarla paramparça edilebilir! İşte böyle durumlarda günahlarda sevaplar kadar asildir!

Günah işleyecek cesareti, sabredecek gücü kalmayanlara ise tek kurtuluş çaresi ise intihar olur! İntihar edenler korkak değildirler! Ölüm korkusunun olduğu yerde intihar; ölüme karşı şanlı bir başkaldırıdır!

Bu başkaldırıyı yapanlar kimlerdir? İnsanlığın piçi! Yalnızlığın öz evlatlarıdır...

Bu cehennemin zebanileri ise sahte ahlak bekçileri ve nasihatçilerdir! Ahlak tek kişiliktir! Yanında ikinci bir kişiyi taşımaz! Ahlaklı olan başkasına ahlak bekçiliği yapmaz! Gerçekten ahlak diye bir derdi olanlar sadece kendi ahlakları için mücadele edenlerdir!!

Nasihat fahişe olsaydı, ortalık pezevenkten geçilmezdi!

Kimse cehennemde yaşamak istemez. Ama her mecburiyet, zamanla bir tercihe dönüşür. Böyle bir yaşam mücadelesi sürer.

Bu mücadeleyi verenler...

Cehennemin Gönülsüz Emekçileridir...